El viernes por la tarde partimos hacia Sabiñanigo con la intención de mejorar mi marca del 2007, y con el sueño de rebajar las 6 horas y media... Reto dificil pero asi son los retos, dificiles. Despues de la Irati lleve la bici al taller para cambiar la maneta del cambio que me daba problemas, al estar gastada saltaba el ultimo piñon, no quería dejar nada al azar, y aunque las piernas no se habian recuperado del todo desde la Irati, el animo era bueno, porque el tiempo iba a acompañar...
Llegamos a Sabi, y realizamos correctamente las gestiones de la inscripcion, transladadonos a Jaca, donde teniamos el apartamento... Mientras Xabi se ponia a preparar la cena, ayudo a descargar las bicis, y voy probando que la mia vaya bien, compruebo que efectivamente, va bien, no hay problema... Pero la paranoia puede mas que la razon, y observo que tengo un poco de holgura en la rueda trasera, la misma holgura que he tenido durante los ultimos dos años pero.. , y pido a Mikel que me la centre un poco, con tan mala suerte que se parte un radio... A partir de ahi, la noche cambio, la preocupacion por el radio era grande, y tome la decision de adelantar nuestra llegada a Sabi, para poder asi reparar la rueda en el stand de Orbea. Trataba de consolar a Mikel, porque el no tenia ninguna culpa de lo sucedido, bastante hizo en ofrecerse para centrar la rueda, pero la verdad que algo preocupado estaba...
A las 5 sono diana y para las 6 y 10 ya estabamos en Sabiñanigo buscando la asistencia, en el camino mi rueda habia perdido todo el aire, fruto de un fallo en la valbula, el dia no podia empezar peor... En el stand me comentan que no tienen radios, pero que trataran de centrarme la rueda, ya que por un radio no merecia la pena el que me prestasen una rueda, la preocupacion va en aumento... Afortunadamente, el mecanico rompe otro radio, por lo que deciden dejarme una rueda, al ser la mia una campagnolo de 9 y no disponer ellos de una igual, me montan una shimano de 9, hago la prueba y parece que va bien, asi que les doy las gracias, y despues de ir al baño, me voy a la salida, al cajon verde. Desde el otro lado de la valla comunico a Patxi, Mikel y Xabi que todo esta aparentemente solucionado, y marcho hacia adelante. Mientras espero a la salida, el pulsometro deja otra vez de darme datos, desde la Luchon-Doneztebe me habia funcionado de puta madre, pero en la hora h , va y me falla, bueno, despues de lo de la rueda, no me preocupa tanto, que sea lo que dios quiera...
A las 7 y media suena el cohete, y en menos de minuto y medio estoy en marcha, hace dos años tarde 26 minutos de reloj en arrancar, y primer susto, el cambio no va bien, ya que al ir a meter todo la cadena se queda enganchada entre el piñon pequeño y lo de abajo, no pudiendo dar pedales... No llevaba ni 200 metros, y ahi si que pense que por la gracia de la rueda me iba a tener que retirar, pero despues de luchar un poco con el cambio la cosa se soluciono... El mismo problema me sucedio unas cuantas veces, ya que los piñones saltaban bastante, y muchas veces bajaban demasiado... Aun asi a medida que avanzaba la marcha, le fui cogiendo el truco. La travesia de Sabi la hice con mucho cuidado, ya que la cadena se me atasco un par de veces, esquivando caidas y no importandome que mogollon de gente me adelantara... Una vez salidos de Sabi fuimos bastante rapido a pesar del terreno, y la cosa iba bien, no tenia referencias del pulsometro, y al ser los desarrollos distintos, tampoco podia coger de refencia estos, pero bueno, las sensaciones no eran malas... Una vez pasado Jaca, fui adelantando gente aprovechando los repechos, para intentar estar adelante cuando se produjese el presumible aceleron... Aceleron que no se produjo, el viento de cara hizo que los de adelante no tirasen fuerte, y atras se formaba un atasco bastante grande al no haber paso para todos... Hasta Canfranc bajo mucho la media, y ya alli veia casi imposible el bajar de 6 horas y media. Una vez empezado lo serio de Somport, aprete los dientes e intente aguantar el arreon de la cabeza de grupo, que aunque la tenia lejos la veia, lo que no sabia era que era la cabeza del primer grupo... Un tanto desorientado por la diferencia de los desarrollos que montaba mi rueda shimano, pero fui pasando a gente, y ya cuando llegamos a Candanchu, me me encuentro con la carretera mojada, por lo que la principal preocupacion alli era no caerme bajando Somport... Corono el primer puerto, y no tengo ni idea del puesto que ocupo, pensaba que estaba atras, me subo los manguitos, y me encomiendo a la suerte para no caerme... No arriesgo nada en las curvas, ni doy pedales para permitir a los que quieren adelantar bajando que me adelantes sin problemas.... Una vez llegado al desvio del tunel , cambio el chip, y ahi si que voy dando pedales e intentando no perder rueda, llegado el llano camino al Marie Blanque, enlazo con un peloton que va a mil, luego supe que era el primer peloton, rodar en un peloton de por lo menos 1000 tios a esas velocidades, impresiona... Aprovecho para comer y beber, y a por la segunda del dia, planing, sufrir hasta que empieza lo duro, y ahi intentar no darlo todo guardando para Portalet. El plan salio, y aunque algo siempre sufres en esos durisimos 4 ultimos kilometros , llegue a la cumbre bastante entero, aunque las piernas me iban doliendo un poco... 3 horas 28 minutos en la alfombra del avituallamiento, esta dificil lo de las 6 horas y media, pero segun como suba Portalet, todavia es factible... Bajada arriesgando lo justo, y tengo la suerte de pillar un buen grupo camino a Laruns, buen grupo para el llano, y buen grupo en la parte "facil" de la subida... Cuando la cosa se pone algo mas dura nos vamos 7 para adelante, pero uno de ellos va como una moto, y se nos va solo, a partir de ahi a regular... Cuando estaba llegando a la presa, me encuentro a uno de la grupeta que va jodidillo de las tripas, en el descanso me coje rueda y nos encaramos a los ultimos diez kilometros... A partir de ahi tuve 6 kilometros muy buenos, iba encendido y con muy buen ritmo, otro par malos de no poder encontrar la pedalada, y los 3 ultimos buenisimos... Que pasada, a pesar del dolor de piernas, a pesar de que ya estas tocado despues de casi 5 horas de esfuerzo a maxima intensidad, el oir esos gritos, el ver el pasillo clasico de las etapas del tour, todo eso merece la pena, se te olvidan las malas ostias de las averias, los peligros de los descensos, todo eso pasa a segundo plano, increible lo que se vive en esos ultimos 3 kilometros... Al coronar, veo que estoy en tiempo de 6 horas y media, aunque no me sobra nada, bajada vertiginosa, llego a alcanzar los 90 por hora, y aun asi no soy capaz de seguir a algunos, que habilidad para bajar... Poco antes de llegar a Escarrila, me encuentro a Igor de Zubieta, que ha roto un radio y esta bajando con precaucion ya que ha roto un radio, parece que los de maldaerreka la tenemos jurada... Le comento que estoy a punto de tener calambres, y que en la Hoz de Jaca, metere todo... Despues de un terreno rompepiernas empezamos la Hoz, pero a Igor el cambio se le mete entre los radios, y jode cambio y rueda, asi que se tiene que retirar, que rabia... Reservando piernas voy subiendo la Hoz, la verdad es que voy justo, corono, no arriesgo nada en la bajada, y guardo mis ultimas fuerzas para aguantar el repecho de reincorporacion a la nacional y aguantar el grupo... Al principio volamos, aire a favor, y posibilidades reales de bajar de 6 horas y media, pero 3 consiguiero irse para adelante porque el 4 no estuvo atento al corte, y la verdad, todos ibamos bastante justos... A la entrada de Sabi, ya vimos que no era posible el bajar de 6 horas y media, aguantar la rueda hasta la curva de contrameta, y dejar a los que habian relevado mas que ello a que se jugasen el sprint, aquello no iba conmigo... Y meta, 6:33, muy buen tiempo...
No se que tiene esta marcha, pero engancha, no me gustan las aglomeraciones, no me gusta el tener que ir tan rapido, ni el jugarmela tanto en las bajadas, pero solo los 3 ultimos kilometros de Portalet merecen la pena...
domingo, 21 de junio de 2009
martes, 16 de junio de 2009
Irati Xtrem
Konzeptu desberdin bat, hori da Irati Xtrem martxa, ohituta gauden martxekin konparatuz bederen, konzeptu oso desberdin bat... Maiz keju izaten gara martxetan parte hartzen dugun jendea, gure martxak sobera konpetitiboak direla, baina aldi berean, konpetitiboak ez direnetara ez gera joaten, total, paseotxoa egiteko, nire kontu bertze egun batean eginen dut.... eta horrelakoak pentsatuz...
Bada Otsagabian ordea, bi konzeptu horiek uztartzen dituen martxa bat, Irati Xtrem, paisaia zoragarriak, malda ikaragarri gogorrak, jendearekin solasean joateko aukera, eta azkenean, Larrau bezalako munstro baten aintzinean indarrak neurtzeko aukera... Martxa hori egitera hurbildu ginen Xabi, Mikel eta Patxi beratarrak, eta ni neu, Josu doneztebarrak han duen pisuan gaba pasako genuelarik...
Ernatu bezain abudo ikusi genuen egun gogorra izanen zela, goizean goiz beroa sentitzen hasia baitzegoen... Goizeko 9tan eman zitzaion hasiera martxari, Otsagiko haurren gibeletik Ezkarotzeraino joan ginelarik pelotoi neutralizatuan... 2 kilometro egin bezain abudo, hasi zen lehendabiziko portua, Garraldakoa... Berehala ikusi zen ez zela hau bertze martxen antzekoa, jendeak dena sartu, eta berriketan pasatu baitzuen, hau eta hurrengo biak ere bai, Remendia eta Abaurrea, erritmo lasaian eta tertulian...
Garayoara iritsita Orbaizetako arma fabrikara jo genuen, eta han zegoen lehen oztopo serioa, 300 metroko pareta, %17 ko median eta %23ko maximarekin, eta zementatua gainera... Gora hasi eta piñoiak salto egin zidan, hanka lurrera eramatera behartuz, bi aukera, edo oinez segi, edo behera joan eta berriro saiatu.... Behera joan nintzen eta bigarren intentoan berdina pasa zitzaidan, baina hori bai, gailurretik hurbilago... Hala ere ez nuen nahi muro hura oinez atera, eta berriro behera joan eta hirugarrenean bai, goraino...jeje!
Orbaizetan abituallamientoa genuen, eta denbora franko eman genuen ura hartu, eta zerbaitere jaten... Han lehen portu serioa hasten zen, ez oso luzea, baina gargero malda gogorrak zituen, Azpegi... Oso portu polita, paraje eder eta berdeekin, eta trikuarriz eta menhirrez betetako belagiekin... Hemen ere arazoak izan nituen kanbioarekin, baina lortu nuen goraino iristea... Jeitsiera luze eta arriskutsu baten ondoren, eguneko ezezaguna tokatzen zen, Errotzate edo Artaburu, 10 kilometro %10ean... OSO gogorra izan zen portu hau, gainera dagoeneko beroa oso sapa zen, portua hasi eta Patxi harrapatu nuen , eta handik aintzinerako batera egin genuen biak, ahal zenean hizketan, eta sobera ez sufritzeko intentzioarekin... Jende andana aintzindu genuen, eta halako batean goian ginen... Beste jaitsiera oso arriskutsu baten ondoren, bigarren abituallamientora iritsi ginen, bertan 15 minutu edo egon ginelarik... Ondoren Surzaiko lepoa igo genuen, oso paraje politetan, valentziar eta aretxabaletar batzuekin solasean, pena bakarra ordurako beroa itogarria zela... Surzai jeitsi eta Iratiko gaina tokatzen zen, poliki poliki irabazi genuena... Goian beste abituallamientoa zegoen, bertatik jaitsiera luze eta azkar bat, eta Larrauko herrian ginen...
Bertan hasten zen 11,8 kilometrotako kronoeskalada, nire markarik hoberena 59 minutukoa zen ordurarte, baina inoiz ez nuen kronoeskalada formatuan igo... Hasi aintzinetik herriko iturria topatu eta ur hotza hartu nuen, lepoa freskatu eta bidenabar ni ere piskat freskatzeko... Ahal izanez gero 50 minutura hurbiltzeko interesa banuen, baina banekien bero horrekin guzien denborak ez zirela sobera onak izanen... Karrerila hartu eta goruntza abiatu nintzen... Lehen bi kilometroak gustora egin nituen, pultsoa kontrolatuz eta erritmo ona eramanez, 11-12 kilometro orduko... Herraduren tokira iritsita ordea, pultsoa 180 era igo zitzaidan, ez nintzen sobera gaizki aurkitzen, baina ongi ezagutzen dut portu honetan txakalaldia harrapatzea zer den, eta hanka zertxobait igo nuen..., 10-11 kilometro orduko... Konturatu orduko basoa utzi nuen, eta nire aintzinean Erroymendiko malda nuen, hortzak estutu eta 4 kilometroren faltan dagoen atsedenalditxora iritsi nintzen, denbora begiratu eta 36 minutu... Piñoiak jeitsi eta azken txanparen bila... 2 kilometroren faltan malda berriro tentetzen da, saiatu nintzen piñoi bat jeitsi eta 10 minutuko serie bat egiten, baina, beroak jota nintzen, eta zangoek ez zuten erantzuten... Azken astinaldia eta gailurra, 55 minutu eta 40 segundutan... Berorik gabe hobetu nezakeela uste dut, eta ez naiz sobera gustura gelditu... Hala ere, gero sailkapena ikustean, orohar oilar denek joan den urteko denborekin alderatuz denbora gehiago erabili dute, beraz, nahiko konforme gelditzen naiz, 38 garrena egin dut sailkapen orokorrean, 1000 lagunetatik 38garrena , beraz ez dago hain gaizki...
Gailurrean Patxiri itxoin, eta biok joan ginen Otsagi aldera, han dutxa eta masaje bat hartu ondoren, prestatzen hasiak gara hurrengo erronkarako , Quebrantahuesos larunbat honetan izanen da, konpetitiboetan konpetitiboena, ikusiko dugu zer nolako maila ematen dudan, 6 ordu terdira hurbiltzea izanenz en helburu gorena, baina 6:45ekin ere gustora...
Bada Otsagabian ordea, bi konzeptu horiek uztartzen dituen martxa bat, Irati Xtrem, paisaia zoragarriak, malda ikaragarri gogorrak, jendearekin solasean joateko aukera, eta azkenean, Larrau bezalako munstro baten aintzinean indarrak neurtzeko aukera... Martxa hori egitera hurbildu ginen Xabi, Mikel eta Patxi beratarrak, eta ni neu, Josu doneztebarrak han duen pisuan gaba pasako genuelarik...
Ernatu bezain abudo ikusi genuen egun gogorra izanen zela, goizean goiz beroa sentitzen hasia baitzegoen... Goizeko 9tan eman zitzaion hasiera martxari, Otsagiko haurren gibeletik Ezkarotzeraino joan ginelarik pelotoi neutralizatuan... 2 kilometro egin bezain abudo, hasi zen lehendabiziko portua, Garraldakoa... Berehala ikusi zen ez zela hau bertze martxen antzekoa, jendeak dena sartu, eta berriketan pasatu baitzuen, hau eta hurrengo biak ere bai, Remendia eta Abaurrea, erritmo lasaian eta tertulian...
Garayoara iritsita Orbaizetako arma fabrikara jo genuen, eta han zegoen lehen oztopo serioa, 300 metroko pareta, %17 ko median eta %23ko maximarekin, eta zementatua gainera... Gora hasi eta piñoiak salto egin zidan, hanka lurrera eramatera behartuz, bi aukera, edo oinez segi, edo behera joan eta berriro saiatu.... Behera joan nintzen eta bigarren intentoan berdina pasa zitzaidan, baina hori bai, gailurretik hurbilago... Hala ere ez nuen nahi muro hura oinez atera, eta berriro behera joan eta hirugarrenean bai, goraino...jeje!
Orbaizetan abituallamientoa genuen, eta denbora franko eman genuen ura hartu, eta zerbaitere jaten... Han lehen portu serioa hasten zen, ez oso luzea, baina gargero malda gogorrak zituen, Azpegi... Oso portu polita, paraje eder eta berdeekin, eta trikuarriz eta menhirrez betetako belagiekin... Hemen ere arazoak izan nituen kanbioarekin, baina lortu nuen goraino iristea... Jeitsiera luze eta arriskutsu baten ondoren, eguneko ezezaguna tokatzen zen, Errotzate edo Artaburu, 10 kilometro %10ean... OSO gogorra izan zen portu hau, gainera dagoeneko beroa oso sapa zen, portua hasi eta Patxi harrapatu nuen , eta handik aintzinerako batera egin genuen biak, ahal zenean hizketan, eta sobera ez sufritzeko intentzioarekin... Jende andana aintzindu genuen, eta halako batean goian ginen... Beste jaitsiera oso arriskutsu baten ondoren, bigarren abituallamientora iritsi ginen, bertan 15 minutu edo egon ginelarik... Ondoren Surzaiko lepoa igo genuen, oso paraje politetan, valentziar eta aretxabaletar batzuekin solasean, pena bakarra ordurako beroa itogarria zela... Surzai jeitsi eta Iratiko gaina tokatzen zen, poliki poliki irabazi genuena... Goian beste abituallamientoa zegoen, bertatik jaitsiera luze eta azkar bat, eta Larrauko herrian ginen...
Bertan hasten zen 11,8 kilometrotako kronoeskalada, nire markarik hoberena 59 minutukoa zen ordurarte, baina inoiz ez nuen kronoeskalada formatuan igo... Hasi aintzinetik herriko iturria topatu eta ur hotza hartu nuen, lepoa freskatu eta bidenabar ni ere piskat freskatzeko... Ahal izanez gero 50 minutura hurbiltzeko interesa banuen, baina banekien bero horrekin guzien denborak ez zirela sobera onak izanen... Karrerila hartu eta goruntza abiatu nintzen... Lehen bi kilometroak gustora egin nituen, pultsoa kontrolatuz eta erritmo ona eramanez, 11-12 kilometro orduko... Herraduren tokira iritsita ordea, pultsoa 180 era igo zitzaidan, ez nintzen sobera gaizki aurkitzen, baina ongi ezagutzen dut portu honetan txakalaldia harrapatzea zer den, eta hanka zertxobait igo nuen..., 10-11 kilometro orduko... Konturatu orduko basoa utzi nuen, eta nire aintzinean Erroymendiko malda nuen, hortzak estutu eta 4 kilometroren faltan dagoen atsedenalditxora iritsi nintzen, denbora begiratu eta 36 minutu... Piñoiak jeitsi eta azken txanparen bila... 2 kilometroren faltan malda berriro tentetzen da, saiatu nintzen piñoi bat jeitsi eta 10 minutuko serie bat egiten, baina, beroak jota nintzen, eta zangoek ez zuten erantzuten... Azken astinaldia eta gailurra, 55 minutu eta 40 segundutan... Berorik gabe hobetu nezakeela uste dut, eta ez naiz sobera gustura gelditu... Hala ere, gero sailkapena ikustean, orohar oilar denek joan den urteko denborekin alderatuz denbora gehiago erabili dute, beraz, nahiko konforme gelditzen naiz, 38 garrena egin dut sailkapen orokorrean, 1000 lagunetatik 38garrena , beraz ez dago hain gaizki...
Gailurrean Patxiri itxoin, eta biok joan ginen Otsagi aldera, han dutxa eta masaje bat hartu ondoren, prestatzen hasiak gara hurrengo erronkarako , Quebrantahuesos larunbat honetan izanen da, konpetitiboetan konpetitiboena, ikusiko dugu zer nolako maila ematen dudan, 6 ordu terdira hurbiltzea izanenz en helburu gorena, baina 6:45ekin ere gustora...
lunes, 1 de junio de 2009
Luchon Doneztebe
Trafiko eta eguraldi parteekin makina bat gora behera izan ondotik, joan den asteazkenean erabaki genuen, larunbatean Luchonen egonen ginela, handik Donezteberaino bidea egiteko. Hasiera batean 4 lagunek parte hartu behar bagenuen ere, azkenean 2 atera ginen bidea egiteko asmotan, Iñaki eta ni neu. Ortziral arratsaldean traste guziak Iñakiren furgonetan sartu, eta haruntza abiatu ginen, eguraldi ona izanen genuenaren uste osoarekin, baina bidea nola egonen ote zeneko duda aunitzekin.
Luchoneko kanpinera iritsi, bungalowan sartu eta afaria prestatu bitarte, Iñaki biharamuneko botellinak prestatu, eta hurrengo egunean horren funtzio ona eginen zuten jamon york eta gaztako bolloak prestatzen joan zen. Giro ederrean afaldu genuen hurrengo egunean “ekipo zuzendari” izanen genituen Jose Gallego eta nire aitarekin batera. Goizean goiz ernatu behar genuenez, 11 terdiak aldean ohera joan ginen, loa lasai egiteko esperantzatan. Kosta zitzaidan lo hartzea baina tira, begia itxi orduko alarmak jo, eta hara, goizeko bostak, jeikitzea tokatzen… Majo gosaldu, azken prestakuntzak egin, eta 6 terdiak baina piskot lehenago hasi zen abentura, aintzinean, 310 kilometro inguru, eta 6 portu, eguraldia lagun, baina bero gehiegi pasako genuenaren beldurra…
Horrela ttapa-ttapa hasi ginen eguneko lehen portua igotzen, Peyresurd, 13 kilometro 912 metro inguruko desnibela pasatzeko. Lehen arazoa, nire pulsometroak ez dit pulsoa markatzen, hau ez da arazo sobera haundia, baina oso ohitutak gaude pulsometroak jarritako erritmoari so egin eta horren arabera burua lasaitzen, hala ere, horrelako bide luzeetan ez du horrenbertzerako garrantzirik, eta pena gehien gerora ordenagailuan ezinen dudala gorde izanen da… Oraindik hagitz goiz den arren, eguzkitan beroa egiten du, eta ttapa ttapa bidea eginez goaz, sobera sufritu gabe, baina erritmo onean, elkarrizketa animatu batean… Ordubeteko lanaren ondoren, gailurrera iristen gera, zeozer jan, botellín beteak hartu eta argazki batzuen ondoren, Arreau-rako bidea hartzen dugu, handik Aspin igotzeko.
Beherako bidean, oraindik eguzkia ez zen mendiaren gainera iritsi eta fresko gehiago egiten zuen, baina tira, jeitsiera lasaia izan zen, eta konturatu ordurako Aspin igotzen hasiak ginen. Oso portu eramangarria da Aspin, eta joan den urtean ez bezala, eguraldi ederra zegoenez, 10 kilometroren faltan edo, gailurra ikus zitekeen… Paisaia ederrak, gailurrak elurtuta, errekak elur urtuaren ondorioz indartsu, gozatzeko moduko eguna egia erran… Peyresurden bezala, hizketaldi goxoan ari ginala, eta gehiegi sufritu gabe, joan den urteko esperientziak garapen suabeekin igotzearen onurak erakutsi zizkidan, gailurrera iritsi ginen, eguneko bigarrena, eta oraindik oso ongi… 44 kilometro inguru bakarrik eginak genituen, beraz hobe zenbat geratzen zitzaigun ez pentsatzea… Berriro ere, argazkiak atera, zerbait jan, jeitsierako arropa hartu, eta San Marie de Campanera abiatu ginen…
Jeitsiera nahiko azkarra egin eta gero, eguneko lehen puntu konfliktibora ailegatu ginen, izan ere, informazio guzien arabera, Tourmalet itxita zegon, beraz, agian azken orduko aldaketak egin beharko genituen gure bidean… Aspineko alde suabetik igotzen ari ziren txirrindulari andanek, kezka haunditu baino ez ziguten egiten… San Marie de Campanera iritsi, bere iturri famatuan botellinak bete, eta kartela “Tourmalet ferme depuis La Mongie”… Kasu gehiegirik ez egin eta goiti abiatu ginen, garapen suabe eta erritmo goxoaekin… Hala ere erritmoa ez zen sobera xuabea, jende franko aintzindu baikenuen… Tourmaleten ere paisai ikaragarri politak ikusi genituen, erreka haundituak, belagi berdeak, elurra, itzela… Asko erreserbatuz, La Mongira iritsi ginen, eta han zegoen aintzinera jarraitzen uzten ez zigun barrera… Kotxe de apoioa ere han zegoen, beraz beraiekin zertxobait hitz egin, jan eta plana egin genuen… Guk bizikletaz barrera pasa eta goruntza joanen ginen, goraino ongi zegoela errana baitziguten, gerora bajatzea ezinezkoa bazen, buelta eta Lourdesera joanen ginen handik Arguelesera joateko. Hau zen furgonetak nahi ta nahiez egin behar zuen bidea… Guk aldiz, jeistea posible zela ikusiz gero, Luz St Sauveurrera jaitsiko ginen, handik Arguelesera joan eta han Soulor igotzeko. La Mongietik gora, sentsazioak itzelak ziren, mendatea guretako soilik zela ematen baitzuen… Han ez zegoen kilometroak markatzen zituzten panelik, bihurgunetan elur pilak ( 2 metro edo…), eta berriz ere paisaia itzelak… Konturatu ginenerako gailurrean ginen, eta gailurra ere arraro zegoen, ez kartel, ez ostatu, ez han egoten den estatua… Gailurrera iritsi bezain abudo ikusi genuen beste aldean elurra bederen ez zegoela, hala ere, frantzesek kotxeak ez pasatzeko lur eta breako barrera bat egina zuten, baina tira, kasu putik ez eta behera, apoiko kotxeari gure asmoen berri eman eta gero… Errepidean ez zegoen elurrik, baina harriak, ura, lohia… ugariak ziren, eta mantso jeitsi behar izan genuen. Karretera garbira iritsita, hango erreka batean zangoak garbitu eta Luz St Sauveurrera joan ginen, Baregeseko herria atzean utzita. Atera ginenetik 5 ordu eta 25 minutu pasa ziren, bizikleta gainean 5 ordu inguru egin genituelarik, Luz-en 100 kilometro eginak genituen, eta 3 portu paseak, desnibelaren erdia baino gehixeago bai, baina oraindik asko falta zen… Argueleserako bidea hartu genuen…
Luzetik Argelesera bidea beheruntz joaten da, eta laster baten ginen Argueleseko erdian, Soulor igotzen hasteko prest. Hor izan nuen lehendabiziko matxura, Tourmaleten behera kalako torloju bat galdu, eta kala ezin atereaz geratu bainintzen. Hala ere, Iñakik mekaniko bezala duen prestotasunak, arazoa konpondu, eta 20 minutu inguruko geldialditxoaren ondoren, Soulor gora hasi ginen. Hemen hasi ziren joan den utean nire kalbarioak, eta beraz, sekulako errespetoa nion mendate honi. Guk jasotako informazi guzien arabera, Soulorretik Aubisquera pasatzeko errepidea itxita zegoen, eta Tourmaleten egin bezala, guk bizikletan pasatzen saituko ginen, furgoneta Ferrieresera joanen zelarik. Hala ere, Argueles utzi bezain abudo, sorpresa positiboa, “Aubisque ouvert”, moralarendako inyekzio itzela… Erran beharra dut Soulor gora ez nuela sobera sufritu, tarteka zangoak kexatzen hasiak baldin baziren ere… Beroa jasangaitza zen eguzkiak jotzen zuen tokietan, 32 ere markatzen zituelarik, eta gauza gehiago zailtzeko, asfaltatu gabeko tokiak bazeuden, hartxintxar edo grabilarekin tapatuak… Arratsaldeko 2 orduetarako Soulor gaina harrapatuta genuen, eta itzal batean, bazkaltzera gelditu ginen, bazkaltzen ari ginela bigarren matxura gertatu zelarik… Beroaren ondorioz, mekanikoak jarri zidan funda de llanta probiosionalak huts egin eta erradioak kamara zulatu zidan, momentu latzak izan ziren, une horretan jarraitzea ezinezkoa baitzen… Hala ere, Iñakik, berriro ere Iñakik, zulatutako kamara moztu eta kamara funda de llanta gisa erabiltzea pentsatu zuen, eta apaño domestiko horrekin, Donezteberaino iristea lortu genuen… 15 minutuko geldiunea izan behar zuena, 50 minutura luzatu zen, eta nahigabeak bakarrik etortzen ez direnez, kuentakilometrosa ere matxuratu zitzaidan… Amorruak eraginda edo, Aubisque nahiko gogor igo genuen, galdutako denbora errekuperatu nahiean, izan ere, zaila izanen baitzen egunez iristea… Aubisquen argazkiak atera, zeozer jan, eta Larunsera jeitsi ginen, gogorrena pasata genuen, hala ere, joan den urteko esperientzia latzak konfidantza gehiegirik ez izatea aholkatzen ninduen.
Larunserako bidean, Iñakik aldea atera zidan, jeisten oso baldarra bainaiz ni, eta kasualitatea, Portaletera joateko bidegurutzean bertan, bi herrikide topatu zituen, bi oriotar alegia. Haiek agurtzen ari zela, eta niri itxoiten ari zitzaidan bitartean, tapa, atzeko zirrika zulatu zuen, beste matxura bat. Ahal bezain abudo konpondu eta bidean jarri ginen. Larunsetik Oloronera dauden 30 kilometro zelaiak nahiko errazak ziruditen arren, haize nahiko genuen kontran, gure bidea nekezagoa egiten zelarik. Hemen Iñakiren erakustaldia etorri zen, dena berak tiratzen egin baitzuen, eta nahiko azkar gainera, une aunitzetan nahiko estutu ere estutzen ninduelarik… Olorenera sartzean, repetxo nahiko haundi bat zegoen, eta hor etorri zen nire lehen txakalaldia, hortik aintzina zelaian ere ezin bainuen Iñakiren gurpila eutsi… Bidegurutze guzietan ongi begiratu arren, galdu egin ginen, Atharratzeko bidea hartu beharrean Maulekoa hartu baikenuen… Gure burua galduta ikustean, furgonetara deitu genuen, eta 10 minutu edo egin genituen eguzkitan geldirik, horrek nire txakalaldia areagotu baino egin ez zuelarik… Furgoneta zegoen tokia topatu genuenean, zapatilak kendu, ura edan, eta gorputzari buelta ematea zen nire helburu bakarra, aita, Jose eta Iñakik bidea bilatzen zuten bitartean… Azkenean bidea bilatu, eta Atharratzerantz joan ginen…
Olorontik Atharratzerako bidean, Iñaki konturatu zen ni ez nindoala sobera santu, eta lasai antzean joan ginen. Sentsazioak ez ziren onak, baina hala ere, joan den urtekoak baino askosaz hobeak ziren… Elkarri animatzearren edo, momentu musikalak ere izan genituen, Xiberuko kantak a kapela kantatzen, kilometroen eroria goxatzearren… Azkenean, Atharratzera iritsi ginen, orduerdi batean ia 3 botelin edan nituen, erabat idortuta nengoen, eta gainera Ahuski mendate ezezagun bezain gogorra genuen aintzinean… Arratsaldeko 7ak izanen ziren, eta gargero mentalizatuak geunden, azken kilometroak ilunpean egin beharko genituela… Alde ona ere bazuen horrek, ordurarte izandako bero itogarria, tenperatura jasangarriago bat ekarri baitzuen…
Haltza herrian hasi zen Ahuskiko mendatea, aintzinetik 13 kilometro, karretera nahiko zatar, eta zati oso gogorrekin, 4 kilometro jarraian %10etik gora… Egia erran gaizki pasa nuen, erritmo lasaia jarri, eta poliki poliki gora, nekea ez zen kronikoa, baina maldaren gogortasunak ederki sufriarazi ninduen… Mendatea bi mendateetan zatitzen da, eta lehen zatia pasata ura hartu , apurtxo bat jeitsi, eta berriro goruntz hasi ginen… Hemen konturatu nintzen zein garrantzitsua den mendateak ezagutzea, hurrengo rasante aldaketaren ondoren, hurrengo bihurgunearen ondoren dagoena ez ezagutzeak, era bikoitzean nekatzea baitakar… Ezagutza ezaren puntu kritikoa gailurretik hurbil etorri zen, izan ere, guk Mendibera jesiteko ezkerrera hartu behar genuen, baina eskuinerantz, ranpa ikaragarri batek goruntz jarraitzen zuen, eta gure aintzinetik zihoan kotxe frantzes batek gorantzako bidea hartzean, bion morala lurrera erori zen, bidea hortik zela pentsatu baikenuen… Bidea beheruntz zela ikustean poztasuna itzela izan zen… Orain Mendibe herrira jaitsiera arriskutsu bat genuen, grabila asko, ganadua… eta behin hara iritsita, ibilbide nahiko ona Donibane Garazirarte… Donibane Garazira iritsi eta Jon Zeberio txirrindulari legazpiarrari deitu genion, hark hala eskatuta, izpegiko gainan itxaron nahi baikintuen… Donibane Garazi eta Baigorri artean dauden bi repetxo gogorrak pasa, eta Baigorrira iritsi ginen hamarrak laurden gutxi aldera. Bertako komunetan geldialditxoa egin, zerbait jan, edan, eta bizikletei argiak jarri genizkien, gorantza ia seguru behar izanen baikenituen…
Mentalizatuta nintzen Izpegin gora aunitz sufritzeko, joan den urtean Oskitzen eta batez ere Baionarako bidean dauden repetxo askoretan sufritu nuen bezala sufritzeko. Egoera normalean, eta Izpegi a tope igota 28 minutu tardatzen ditut, eta larunbatean 40 minutuz gaina irabazia nuen… Denboraren erlatibitatea datorkit holakotan burura, 28 minutu tardatu nituenean, igoera luzeago egin baizitzaidan, arnas estuaren ondorioz… 2 kilometro falta arte biak batera igo genuen Izpegi, eta handik goiti Iñaki aintzinerantz joan zen. Lehendabizikoz sentitu nuen gauez ibiltzearen sentsazioa, eta erran beharra daukat sentsazio arraro bezain polita dela. Gailurrera iritsi eta han genituen nire aita eta Jose, txanpan botila irekitzeko prest, txanpana ireki, Jon Zeberio eta bere neskalagunarekin topa egin, jeitsierarako arropa jantzi, eta azken txanpa, Doneztebe zain!!!
Izpegiko jeitsiera oso ongi ezagutu arren, gauez jeistean dena aldatzen da, baina tira, Izpegitik etxerakoa maiz egin izana dut, eta Izpegiko sentsazioak sobera txarrak izan ez zirenez, gustora joan ginen. Erratzun Josek, plazoletara joan behar genuela erran zigun, eta horrela, Doneztebera iristerakoan haruntza joan ginen… Bizikleta gainean nahiko ongi ikusten genuen biok gure burua, baina gelditu eta tioskora igotzean izan zen nekeak gogor jo ninduen momentua… Eskaileratik erortzeko kriston beldurra genuen Iñakik eta nik, eta Txominek, azkar ikusi zuen gure nekatu aurpegia… Hala ere milesker harrera bero horrengatik oso polita izan baitzen…
Joan den urteko erranak hartuta, larunbatean berriro eginen ez nuela nioen, urrian agian eginen dudala erranen dut, eta zihur aski beste noizbaitere errepikatuko dut… Horrelakoak gara…
Luchoneko kanpinera iritsi, bungalowan sartu eta afaria prestatu bitarte, Iñaki biharamuneko botellinak prestatu, eta hurrengo egunean horren funtzio ona eginen zuten jamon york eta gaztako bolloak prestatzen joan zen. Giro ederrean afaldu genuen hurrengo egunean “ekipo zuzendari” izanen genituen Jose Gallego eta nire aitarekin batera. Goizean goiz ernatu behar genuenez, 11 terdiak aldean ohera joan ginen, loa lasai egiteko esperantzatan. Kosta zitzaidan lo hartzea baina tira, begia itxi orduko alarmak jo, eta hara, goizeko bostak, jeikitzea tokatzen… Majo gosaldu, azken prestakuntzak egin, eta 6 terdiak baina piskot lehenago hasi zen abentura, aintzinean, 310 kilometro inguru, eta 6 portu, eguraldia lagun, baina bero gehiegi pasako genuenaren beldurra…
Horrela ttapa-ttapa hasi ginen eguneko lehen portua igotzen, Peyresurd, 13 kilometro 912 metro inguruko desnibela pasatzeko. Lehen arazoa, nire pulsometroak ez dit pulsoa markatzen, hau ez da arazo sobera haundia, baina oso ohitutak gaude pulsometroak jarritako erritmoari so egin eta horren arabera burua lasaitzen, hala ere, horrelako bide luzeetan ez du horrenbertzerako garrantzirik, eta pena gehien gerora ordenagailuan ezinen dudala gorde izanen da… Oraindik hagitz goiz den arren, eguzkitan beroa egiten du, eta ttapa ttapa bidea eginez goaz, sobera sufritu gabe, baina erritmo onean, elkarrizketa animatu batean… Ordubeteko lanaren ondoren, gailurrera iristen gera, zeozer jan, botellín beteak hartu eta argazki batzuen ondoren, Arreau-rako bidea hartzen dugu, handik Aspin igotzeko.
Beherako bidean, oraindik eguzkia ez zen mendiaren gainera iritsi eta fresko gehiago egiten zuen, baina tira, jeitsiera lasaia izan zen, eta konturatu ordurako Aspin igotzen hasiak ginen. Oso portu eramangarria da Aspin, eta joan den urtean ez bezala, eguraldi ederra zegoenez, 10 kilometroren faltan edo, gailurra ikus zitekeen… Paisaia ederrak, gailurrak elurtuta, errekak elur urtuaren ondorioz indartsu, gozatzeko moduko eguna egia erran… Peyresurden bezala, hizketaldi goxoan ari ginala, eta gehiegi sufritu gabe, joan den urteko esperientziak garapen suabeekin igotzearen onurak erakutsi zizkidan, gailurrera iritsi ginen, eguneko bigarrena, eta oraindik oso ongi… 44 kilometro inguru bakarrik eginak genituen, beraz hobe zenbat geratzen zitzaigun ez pentsatzea… Berriro ere, argazkiak atera, zerbait jan, jeitsierako arropa hartu, eta San Marie de Campanera abiatu ginen…
Jeitsiera nahiko azkarra egin eta gero, eguneko lehen puntu konfliktibora ailegatu ginen, izan ere, informazio guzien arabera, Tourmalet itxita zegon, beraz, agian azken orduko aldaketak egin beharko genituen gure bidean… Aspineko alde suabetik igotzen ari ziren txirrindulari andanek, kezka haunditu baino ez ziguten egiten… San Marie de Campanera iritsi, bere iturri famatuan botellinak bete, eta kartela “Tourmalet ferme depuis La Mongie”… Kasu gehiegirik ez egin eta goiti abiatu ginen, garapen suabe eta erritmo goxoaekin… Hala ere erritmoa ez zen sobera xuabea, jende franko aintzindu baikenuen… Tourmaleten ere paisai ikaragarri politak ikusi genituen, erreka haundituak, belagi berdeak, elurra, itzela… Asko erreserbatuz, La Mongira iritsi ginen, eta han zegoen aintzinera jarraitzen uzten ez zigun barrera… Kotxe de apoioa ere han zegoen, beraz beraiekin zertxobait hitz egin, jan eta plana egin genuen… Guk bizikletaz barrera pasa eta goruntza joanen ginen, goraino ongi zegoela errana baitziguten, gerora bajatzea ezinezkoa bazen, buelta eta Lourdesera joanen ginen handik Arguelesera joateko. Hau zen furgonetak nahi ta nahiez egin behar zuen bidea… Guk aldiz, jeistea posible zela ikusiz gero, Luz St Sauveurrera jaitsiko ginen, handik Arguelesera joan eta han Soulor igotzeko. La Mongietik gora, sentsazioak itzelak ziren, mendatea guretako soilik zela ematen baitzuen… Han ez zegoen kilometroak markatzen zituzten panelik, bihurgunetan elur pilak ( 2 metro edo…), eta berriz ere paisaia itzelak… Konturatu ginenerako gailurrean ginen, eta gailurra ere arraro zegoen, ez kartel, ez ostatu, ez han egoten den estatua… Gailurrera iritsi bezain abudo ikusi genuen beste aldean elurra bederen ez zegoela, hala ere, frantzesek kotxeak ez pasatzeko lur eta breako barrera bat egina zuten, baina tira, kasu putik ez eta behera, apoiko kotxeari gure asmoen berri eman eta gero… Errepidean ez zegoen elurrik, baina harriak, ura, lohia… ugariak ziren, eta mantso jeitsi behar izan genuen. Karretera garbira iritsita, hango erreka batean zangoak garbitu eta Luz St Sauveurrera joan ginen, Baregeseko herria atzean utzita. Atera ginenetik 5 ordu eta 25 minutu pasa ziren, bizikleta gainean 5 ordu inguru egin genituelarik, Luz-en 100 kilometro eginak genituen, eta 3 portu paseak, desnibelaren erdia baino gehixeago bai, baina oraindik asko falta zen… Argueleserako bidea hartu genuen…
Luzetik Argelesera bidea beheruntz joaten da, eta laster baten ginen Argueleseko erdian, Soulor igotzen hasteko prest. Hor izan nuen lehendabiziko matxura, Tourmaleten behera kalako torloju bat galdu, eta kala ezin atereaz geratu bainintzen. Hala ere, Iñakik mekaniko bezala duen prestotasunak, arazoa konpondu, eta 20 minutu inguruko geldialditxoaren ondoren, Soulor gora hasi ginen. Hemen hasi ziren joan den utean nire kalbarioak, eta beraz, sekulako errespetoa nion mendate honi. Guk jasotako informazi guzien arabera, Soulorretik Aubisquera pasatzeko errepidea itxita zegoen, eta Tourmaleten egin bezala, guk bizikletan pasatzen saituko ginen, furgoneta Ferrieresera joanen zelarik. Hala ere, Argueles utzi bezain abudo, sorpresa positiboa, “Aubisque ouvert”, moralarendako inyekzio itzela… Erran beharra dut Soulor gora ez nuela sobera sufritu, tarteka zangoak kexatzen hasiak baldin baziren ere… Beroa jasangaitza zen eguzkiak jotzen zuen tokietan, 32 ere markatzen zituelarik, eta gauza gehiago zailtzeko, asfaltatu gabeko tokiak bazeuden, hartxintxar edo grabilarekin tapatuak… Arratsaldeko 2 orduetarako Soulor gaina harrapatuta genuen, eta itzal batean, bazkaltzera gelditu ginen, bazkaltzen ari ginela bigarren matxura gertatu zelarik… Beroaren ondorioz, mekanikoak jarri zidan funda de llanta probiosionalak huts egin eta erradioak kamara zulatu zidan, momentu latzak izan ziren, une horretan jarraitzea ezinezkoa baitzen… Hala ere, Iñakik, berriro ere Iñakik, zulatutako kamara moztu eta kamara funda de llanta gisa erabiltzea pentsatu zuen, eta apaño domestiko horrekin, Donezteberaino iristea lortu genuen… 15 minutuko geldiunea izan behar zuena, 50 minutura luzatu zen, eta nahigabeak bakarrik etortzen ez direnez, kuentakilometrosa ere matxuratu zitzaidan… Amorruak eraginda edo, Aubisque nahiko gogor igo genuen, galdutako denbora errekuperatu nahiean, izan ere, zaila izanen baitzen egunez iristea… Aubisquen argazkiak atera, zeozer jan, eta Larunsera jeitsi ginen, gogorrena pasata genuen, hala ere, joan den urteko esperientzia latzak konfidantza gehiegirik ez izatea aholkatzen ninduen.
Larunserako bidean, Iñakik aldea atera zidan, jeisten oso baldarra bainaiz ni, eta kasualitatea, Portaletera joateko bidegurutzean bertan, bi herrikide topatu zituen, bi oriotar alegia. Haiek agurtzen ari zela, eta niri itxoiten ari zitzaidan bitartean, tapa, atzeko zirrika zulatu zuen, beste matxura bat. Ahal bezain abudo konpondu eta bidean jarri ginen. Larunsetik Oloronera dauden 30 kilometro zelaiak nahiko errazak ziruditen arren, haize nahiko genuen kontran, gure bidea nekezagoa egiten zelarik. Hemen Iñakiren erakustaldia etorri zen, dena berak tiratzen egin baitzuen, eta nahiko azkar gainera, une aunitzetan nahiko estutu ere estutzen ninduelarik… Olorenera sartzean, repetxo nahiko haundi bat zegoen, eta hor etorri zen nire lehen txakalaldia, hortik aintzina zelaian ere ezin bainuen Iñakiren gurpila eutsi… Bidegurutze guzietan ongi begiratu arren, galdu egin ginen, Atharratzeko bidea hartu beharrean Maulekoa hartu baikenuen… Gure burua galduta ikustean, furgonetara deitu genuen, eta 10 minutu edo egin genituen eguzkitan geldirik, horrek nire txakalaldia areagotu baino egin ez zuelarik… Furgoneta zegoen tokia topatu genuenean, zapatilak kendu, ura edan, eta gorputzari buelta ematea zen nire helburu bakarra, aita, Jose eta Iñakik bidea bilatzen zuten bitartean… Azkenean bidea bilatu, eta Atharratzerantz joan ginen…
Olorontik Atharratzerako bidean, Iñaki konturatu zen ni ez nindoala sobera santu, eta lasai antzean joan ginen. Sentsazioak ez ziren onak, baina hala ere, joan den urtekoak baino askosaz hobeak ziren… Elkarri animatzearren edo, momentu musikalak ere izan genituen, Xiberuko kantak a kapela kantatzen, kilometroen eroria goxatzearren… Azkenean, Atharratzera iritsi ginen, orduerdi batean ia 3 botelin edan nituen, erabat idortuta nengoen, eta gainera Ahuski mendate ezezagun bezain gogorra genuen aintzinean… Arratsaldeko 7ak izanen ziren, eta gargero mentalizatuak geunden, azken kilometroak ilunpean egin beharko genituela… Alde ona ere bazuen horrek, ordurarte izandako bero itogarria, tenperatura jasangarriago bat ekarri baitzuen…
Haltza herrian hasi zen Ahuskiko mendatea, aintzinetik 13 kilometro, karretera nahiko zatar, eta zati oso gogorrekin, 4 kilometro jarraian %10etik gora… Egia erran gaizki pasa nuen, erritmo lasaia jarri, eta poliki poliki gora, nekea ez zen kronikoa, baina maldaren gogortasunak ederki sufriarazi ninduen… Mendatea bi mendateetan zatitzen da, eta lehen zatia pasata ura hartu , apurtxo bat jeitsi, eta berriro goruntz hasi ginen… Hemen konturatu nintzen zein garrantzitsua den mendateak ezagutzea, hurrengo rasante aldaketaren ondoren, hurrengo bihurgunearen ondoren dagoena ez ezagutzeak, era bikoitzean nekatzea baitakar… Ezagutza ezaren puntu kritikoa gailurretik hurbil etorri zen, izan ere, guk Mendibera jesiteko ezkerrera hartu behar genuen, baina eskuinerantz, ranpa ikaragarri batek goruntz jarraitzen zuen, eta gure aintzinetik zihoan kotxe frantzes batek gorantzako bidea hartzean, bion morala lurrera erori zen, bidea hortik zela pentsatu baikenuen… Bidea beheruntz zela ikustean poztasuna itzela izan zen… Orain Mendibe herrira jaitsiera arriskutsu bat genuen, grabila asko, ganadua… eta behin hara iritsita, ibilbide nahiko ona Donibane Garazirarte… Donibane Garazira iritsi eta Jon Zeberio txirrindulari legazpiarrari deitu genion, hark hala eskatuta, izpegiko gainan itxaron nahi baikintuen… Donibane Garazi eta Baigorri artean dauden bi repetxo gogorrak pasa, eta Baigorrira iritsi ginen hamarrak laurden gutxi aldera. Bertako komunetan geldialditxoa egin, zerbait jan, edan, eta bizikletei argiak jarri genizkien, gorantza ia seguru behar izanen baikenituen…
Mentalizatuta nintzen Izpegin gora aunitz sufritzeko, joan den urtean Oskitzen eta batez ere Baionarako bidean dauden repetxo askoretan sufritu nuen bezala sufritzeko. Egoera normalean, eta Izpegi a tope igota 28 minutu tardatzen ditut, eta larunbatean 40 minutuz gaina irabazia nuen… Denboraren erlatibitatea datorkit holakotan burura, 28 minutu tardatu nituenean, igoera luzeago egin baizitzaidan, arnas estuaren ondorioz… 2 kilometro falta arte biak batera igo genuen Izpegi, eta handik goiti Iñaki aintzinerantz joan zen. Lehendabizikoz sentitu nuen gauez ibiltzearen sentsazioa, eta erran beharra daukat sentsazio arraro bezain polita dela. Gailurrera iritsi eta han genituen nire aita eta Jose, txanpan botila irekitzeko prest, txanpana ireki, Jon Zeberio eta bere neskalagunarekin topa egin, jeitsierarako arropa jantzi, eta azken txanpa, Doneztebe zain!!!
Izpegiko jeitsiera oso ongi ezagutu arren, gauez jeistean dena aldatzen da, baina tira, Izpegitik etxerakoa maiz egin izana dut, eta Izpegiko sentsazioak sobera txarrak izan ez zirenez, gustora joan ginen. Erratzun Josek, plazoletara joan behar genuela erran zigun, eta horrela, Doneztebera iristerakoan haruntza joan ginen… Bizikleta gainean nahiko ongi ikusten genuen biok gure burua, baina gelditu eta tioskora igotzean izan zen nekeak gogor jo ninduen momentua… Eskaileratik erortzeko kriston beldurra genuen Iñakik eta nik, eta Txominek, azkar ikusi zuen gure nekatu aurpegia… Hala ere milesker harrera bero horrengatik oso polita izan baitzen…
Joan den urteko erranak hartuta, larunbatean berriro eginen ez nuela nioen, urrian agian eginen dudala erranen dut, eta zihur aski beste noizbaitere errepikatuko dut… Horrelakoak gara…
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
